Canım Gül’üm Anneme
Annemize bahçeden dünkü aşklardık daha
yaz gelişler olurdu baygın güneşleriyle
bir güle doğru akşam sokulurdu yuvaya
yeşil yapraktan nefes taze sözcük koşardık
bir babaydı kapıda bahçeyi açan zaman
günlerin dağılışı suyu çekilen mevsim
yaralı bir kuş olup düşüverdi yelkovan
nerede düşbaz kiraz çılgın erik nerede
akrebin kısalttığı bir rüyaymış görmedik
kafdağından simurgla şehrazat binbir gece
gittiğimizden daha uzun gamı dönüşün
akşamlar uyağında erimeye gelmişler
sanki mum gibi sönen birer birer kardeşler
kardeşlerim güneşler ey aylar ve yıldızlar
ülker, zühre, asuman, açık ve genç gülüşler
gece ve gündüz yolunu gözlediğim o düşler
gölgede bir salıncak şiirde sallanacak
araba saman dolu göğümüz samanyolu
iki gözüm haziran sular aydınlanacak
karahindibalar mı birlikte çocuk olduk
yıllar sonra birbirimizi hikayelerde bulduk
bir gül ki bir bahçeye hem güneş olur hem ay
nazlı olmayan bir gül varsa annemdir benim
öyle cömert bir gül ki bahçeden daha derin
