Savaşamadık en iyi diye bildiklerinle.
Bizi, kalbimizi, bir hiçle yürüten yeminlerinle.
Şimdi üstünü örttüğün bilmediklerimle.
Kucak açtın bizi itenlere.
Kitap gibi okuduğum yüzün,
Ateşi kalmadı bana benden daha yakın o bir çift gözün.
Ellerin, sözlerin ölmedi bu iki yüzün.
Şimdi anlıyorum neden bütün bunlar.
Hepsi benim iyiliğim içinmiş, senden nefes nefes uzaklaşsın diye kalbim.
Göreceğim zararların üzerine kafes oldun kendini kötü ederek...
Seni seviyorum, hala...
Ama belli ki sen beni benden daha çok seviyormuşsun.
Şimdi sayende İkimiz de Beni Seviyoruz.
| Yazar | Tuvana Türkay |
